W niedzielę 25 sierpnia pod pomnikiem zgromadzili się kombatanci i mieszkańcy Żoliborza, by oddać hołd poległym w boju o Dworzec Gdański. Była to już 75 rocznica najbardziej tragicznego momentu powstania Warszawskiego na Żoliborzu. [middle1] 21 sierpnia 1944 r. o godz. 1.00 w nocy rozpoczęło się długo oczekiwane uderzenie oddziałów powstańczych na Dworzec Gdański. Natarcie załamało się pod silnym ostrzałem nieprzyjaciela Do szturmu zostali wyznaczeni żołnierze ze zgrupowań ,,Żyrafa , ,,Żmija , ,,Żaglowiec'' i ,,Żniwiarz'' wchodzących w skład II Obwodu AK Żoliborz („Żywiciel”) oraz z oddziałów z Kampinosu, wśród których byli partyzanci z Puszczy Nalibockiej. Szturm został odparty. Następnej nocy ruszył kolejny atak. Tym razem połączonymi siłami dowodził gen. Tadeusz Pełczyński, ps. ”Grzegorz'', szef sztabu Komendy Głównej AK, który przeszedł na Żoliborz kanałami. Natarcie miały wspierać oddziały staromiejskie. Niestety także i ten szturm się nie powiódł. Walki o dworzec były jednymi z najbardziej krwawych bojów Powstania. Liczba zabitych i rannych przekroczyła 500 osób. Wraz z nieudanymi próbami zdobycia dworca ostatecznie upadła koncepcja wywalczenia naziemnego połączenia Żoliborza ze Starym Miastem. Żołnierzy poległych w boju o Dworzec Gdański upamiętnia pomnik, który ma formę pamiątkowego głazu opatrzonego inskrypcją: „W hołdzie bohaterskim żołnierzom Armii Krajowej oddziałów powstańczych z Żoliborz i Starówki oraz partyzanckich a Puszczy Kampinoskiej i Nalibockiej poległym w natarciu na Dworzec Gdański w dniach 20 i 22 sierpnia 1944”. W 1974 pomnik uzupełniono rzeźbą Kobiety z Różą, autorstwa Ireny Nadachowskiej, symbolizującą ból polskich kobiet, które utraciły na wojnie swoich mężów, synów i braci.
