Gdyby jakiś polski rząd na poważnie chciał się zabrać do walki z wykluczeniem społecznym, to w miejsce niewydolnych i niewystarczających DOPS-ów by musiał stworzyć wielki urząd. A i tego byłoby za mało... W przeszłości podejmowano już próbę utworzenia takowego urzędu, którym miał kierować Bartosz Arłukowicz, lecz zmienił on poglądy polityczne z lewicowych, na liberalno-konserwatywne i skończyło się na niczym. Wszedł on w buty ministra zdrowia, mając do dyspozycji dobrą pensję, sekretarki, wygodne fury z kierowcami. Jego nieudolne zarządzanie doprowadziło do olbrzymich kolejek przed przychodniami od godzin porannych do wieczora, w których oczekują biedni, chorzy ludzie, emeryci i renciści, aby dostać się do lekarza specjalisty po wielomiesięcznym oczekiwaniu. W służbie zdrowia jest brak ciągłości leczenia, pacjenci traktowani są przedmiotowo, leczenie pacjenta nie opłaca się szpitalowi, lekarze są przepracowani, zdarzają się często błędy lekarskie. Arłukowicz nie ma pomysłu na reformowanie służby zdrowia, minister, który za nic ma nie tylko zdrowie ale i życie ludzi. Ostatni jego projekt to jak w ciągu 7,5 minuty rozpoznać raka u chorego pacjenta. (projekt ten został totalnie skrytykowany przez specjalistów). Osoba chora, wykluczona nie uczestniczy w życiu gospodarczym, politycznym i kulturalnym bo nie ma na to sił, zdrowia, czasu i możliwości. Trwa na marginesie życia społecznego. Jest to bardzo szeroki margines. Dane są rozbieżne, bo zależne od przyjętych kryteriów - najczęściej szacuje się, że jest to od 10 do 30 procent społeczeństwa. Dodajmy jeszcze, że zaledwie kilka lat temu po nieudolnych, dotkliwych reformach gospodarczych, wadliwie przygotowanych i wprowadzonych przez poprzednie rządy. Według danych GUS-u ponad 55 procent społeczeństwa żyło poniżej minimum socjalnego, czyli poniżej stanu zaspokojenia podstawowych potrzeb, dlatego powiększała się liczba osób wykluczonych. Od tamtej pory sporo się zmieniło - część osób żyjących w niedostatku, wyjechała za chlebem za granicę, spadło bezrobocie, wzrosły nieco płace i dochody ludności, co istotne, zmieniła się także atmosfera w kraju i o pewnych niewygodnych sprawach wolno już mówić i pisać nawet w mediach głównego nurtu III RP. Ukazały się w prasie różne wywiady ze specjalistami badającymi kwestie wykluczonych. Niektórzy z nich, w szczególności politycy, problem ten sprowadzają do indywidualnej winy poszczególnych osób, a nie do miernego zarządzania państwem i niesprawiedliwego dzielenia dochodu narodowego. Bo nie chcą krytycznie oceniać rządzących. Wygrani zazdrośnie strzegą swoich przywilejów, przegrani popadają w dalszą stagnację i wykluczenie. Nasila się zjawisko nowych nędzarzy, bezrobotnych, bezdomnych po eksmisjach, gdyż państwo nie jest w stanie zapewnić dla nich tanich mieszkań socjalnych. Na ulicach naszego miasta coraz więcej widać bezdomnych, żebraków, nocujących na dworcach, w kanałach i pobliskich miejskich ogródkach działkowych. Będzie to rzesza ludzi niewątpliwie znacząca i wzrastająca. To, co jest pocieszające, to zmiana mentalności nowych elit samorządowych na sposób myślenia bardziej prospołeczny i powolne odchodzenie od skompromitowanego fundamentalizmu rynkowego. Zauważają to nawet niektórzy posłowie, że nie da się dłużej w ten sposób rządzić, promując wyłącznie bogacenie się wąskiej grupy uprzywilejowanych. Czy uda się stworzyć politykę naprawdę równych szans (a przynajmniej trochę równiejszych) - pokażą najbliższe 4 lata i układ sił w polityce oraz to, czy nowi wybrańcy samorządowi stworzą dostateczne silne i zorganizowane lobby społecznych racjonalistów, ponieważ z ich programów wyborczych, to wynikało. Tadeusz Cegiełka Fot. Codzienna kolejka głodnych.
